maandag 11 juni 2012

Laatste deel Azie


Dag lieve allemaal!

Hoog tijd voor een nieuwe update. Mijn tijd in Phnom Penh zit er alweer bijna op! De tijd is voorbij gevlogen kan ik je vertellen. Zo gaat dat als je het naar je zin hebt!

De eerste twee weken van het lesgeven waren we samen met 2 Deense meisjes en een Deense jongen. Daarna namen Louise en ik met z'n tween 8 klasjes per dag over. Ik heb level A en B les gegeven, Louise C en D. In de ochtend gaven we allebei de kinderen van het weeshuis les en in de middag gaven we universiteits studenten les. 


Aga uit Polen had een leuke ballonnen actie geregeld, de kinderen konden een wens op hun ballon zetten en deze hebben we de lucht in gelaten. Wel jammer dat de helft in bomen belandde of gelijk na 30 meter als een baksteen weer richting de grond kwam. De kinderen hebben er hard om gelachen! 





Het was zo ongeveer wat ik er wel van verwacht had: een gezonde uitdaging! Ik ben van mijzelf redelijk ongeduldig en deze kinderen hadden soms de neiging om op de tafels te gaan staan, met hun hoofd uit het raam te hangen, heel hard te tetteren of rond te rennen in de klas. Over het algemeen is het allemaal heel goed gegaan, maar aan het begin was het toch even omschakelen en wennen.. Maar ze hebben uiteraard vooral mijn hart gestolen en ik heb enorm van de kids genoten. 
Ze hebben een aardige dosis humor en hun streken waren over het algemeen bijzonder grappig! Dus dat was wel mooi :-) Die ene keer dat ze een aantal vragen moesten beantwoorden over geld was ook mooi. De zin moest beginnen met "If I would have a lot of money I would......" Nou en daar kwam het. Of het was uberschattig of super slim...1 van de kleinste kindjes zei: "If I had a lot of money I would buy bread for my grandmother." 1 van de ouderen kinderen pakte het even wat slimmer aan. Ze hadden namelijk de dag ervoor een nieuwe volleybal gekregen, maar dat kreng was binnen een dag al kapot. Dus deze jongen keek me strak aan toen hij zei: "If I had a lot of money I would buy a ball" hahaha! Tja. Zo hebben ze hun maniertjes ;-) Ze krijgen allemaal hun eigen zakgeld bij COLT, dus eigenlijk kunnen ze het, als ze even sparen, ook zelf kopen. Dit proberen ze zo veel mogelijk te stimuleren zodat de kids een indruk krijgen van geld :-)













Altijd als je een tuktuk nodig had, stormden er velen op je af. Dit zorgde soms voor dolkomsiche situaties. Zoals je ziet kunnen ze er zelf ook smakelijk om lachen!




Op de Cambodjaanse school is dit wat de kids moeten doen als ze straf hebben. En dan maar hopen dat je evenwichtsorgaan in orde is...









Verder was het een verademing om in Frida en Wilco's huis te kunnen bivakkeren. In een poep en een scheet waren we op school, aangezien dat de achtertuin was en alles wat we nodig hadden was vrijwel binnen handbereik. Aardig wat luxe als je het mij vraagt! 
Hieronder kan je wat foto's van het huisje bekijken!







In de ochtend, als we naar school gingen en we de straat op kwamen, zag je overal kleine kindjes met veel te grote schooltassen rondlopen en altijd in schattige uniformpjes. Ze zwaaiden standaard enthousiast naar ons en riepen altijd even "hellooo!". Dit gebeurde nooit zonder een glimlach van beide kanten. Cambodja is een bijzonder vriendelijk land. Dus dat was enorm genieten! 

Binnen no time kende de hele buurt ons. Dat was vooral merkbaar toen ik kats de verkeerde kant op reed met mijn fiets toen ik op een dag onderweg was naar huis. Een groepje mannen, die ik nog nooit eerder had gezien, riepen "Miss miss! Your house is that way!" Vol verbazing besloot ik 'that way' te pakken en 'that way' bracht me inderdaad in de goede richting. Uiteraard presteerde ik het om daarna WEER verkeert te rijden en exact hetzelfde gebeurde weer met een ander groepje heren. Ik moet er blijkbaar erg verloren uit hebben gezien hahaha!

Zoals jullie weten (als je de geschiedenis van Cambodja goed kent, of als je mijn blog hebt gelezen) heeft Cambodja, op z'n zachts gezegd, een naar verleden. Er hebben onderleiding van Pol Pot enorme massamoorden plaatsgevonden. Een derde van de bevolking is 40 jaar geleden vermoord. Mannen, vrouwen en kinderen. Zelfs babies bleven niet ongedeerd.

In de tweede week dat ik hier was heb ik het Tuol Sleng Genocide Museum bezocht, ook wel S-21 (Security Prison 21) genoemd. Dit was ooit een school, maar de Khmer Rouge heeft deze school overgenomen in 1975 en er een gevangenis van gemaakt. Beter gezegd: een martelplek. Enorm veel onschuldige mensen zijn eerst hier ondergebracht voordat ze afgevoerd werden naar de Killing Fields. De Khmer Rouge wilde bekentenissen los krijgen van vrijwel alle gevangenen. Het ging echt helemaal nergens over. En dood ging je toch. 
Of je werd doodgemarteld omdat je niet wilde bekennen of je bekende en dan werd je alsnog afgevoerd naar de Killing Fields. Hoe dan ook zorgden ze ervoor dat je het leven zou geven. Daar komt ook nog eens bij dat de Khmer Rouge kogels te duur vonden en de mensen dus op pijnlijke wijze werden vermoord. Ik heb een heel aantal martel voorwerpen gezien en daarnaast de moordwapens en daar werd ik echt naar van. Van de 20.000 gevangenen hebben maar 3 mannen het overleefd. 1 Van deze heren was ook aanwezig in het museum toen ik er was. Het feit dat hij een goede kunstenaar was heeft hem gered. Ik heb hem helaas niet gesproken. Maar wat moet je tegen zo'n man zeggen...? Niemand in de wereld zal hem ooit echt begijpen. 



Martelkamer




Khmer Rouge

Khmer Rouge, sommigen waren erg jong...

Zoals je misschien kan zien heeft de Khmer Rouge haar veiligheidsspeld door haar huid  geprikt ipv door haar trui. Walchelijk.




Zowel moeder als kind zijn vermoord















De 3 overlevenden van S-21
















Het bezoek viel me erg zwaar. Ik was bijzonder onder de indruk en heb een aantal keren behoorlijk moeten slikken. Ik werd rondgeleid door een Cambodjaanse gids. In mijn groep was een koppel uit Engeland (65 jaar) aanwezig en een meisje uit de US. De vrouw uit Engeland was ontroostbaar. Ze heeft de tour niet eens kunnen afronden. Ze bleef maar vol verbazing herhalen dat haar eerste zoon geboren werd toen dit allemaal plaatsvond in Cambodja. Ze wist wel dat het slecht ging met Vietnam, maar dit had ze nooit geweten. Ondertussen biggelden de tranen over haar wangen. Verder kon je merken dat de Cambodjaanse gids deze rondleiding al iets te vaak had gedaan. Je kon hem bijna sarcastisch noemen in bepaalde opzichten. Ik verwijt hem niets, maar het ging allemaal wat te snel en iets te veel op de automatische piloot. Hij lachtte ook op momenten dat wij echt niet konden lachen. Een beetje een vreemde situatie soms. Ik heb het rondje nog een keer gelopen nadat de rondleiding was afgerond. 

Ik had eerst bedacht om gelijk de volgende dag naar de Killing Fields te gaan, maar dit leek me toch iets te veel in korte tijd. Ik had van andere backpackers gehoord dat dit ook een hele nare plek was. Ik besloot de week erop te gaan. 

Eenmaal aangekomen bij de Killing Fields de week erop kreeg ik een headset in mijn handen gedrukt: je persoonlijke gids zeg maar. Je kan aan de hand van dit apparaat een route door de Killing Fields lopen, verhalen luisteren van overlevenden en muziek luisteren ter herinnering aan de slachtoffers. 
Tot mijn grote verbazing was deze omgeving eerlijk gezegd enorm mooi en rustgevend. Het is ontzettend groen. Verder moet iedereen stil zijn, wat ook scheelt. Je ziet overal mensen rustig lopen of op een bankje zitten met hun headset op. Er heerst een enorme sfeer van rust en respect. Ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen. Een heel raar idee dat deze plek 40 jaar geleden een ware hel was. 
Je zag op verschillende plekken in de Killing Fields botten en kleding boven de grond uitkomen. De grond drukt het zeg maar naar boven. De meeste botten hebben ze opgegraven en in een grote glazen herinneringsplek gelegd. Dit is het eerste wat je ziet als je binnenkomt: erorm veel botten. 

De meeste foto's vertellen het verhaal van de Killing Fields zelf, dus veel wil ik er niet aan toevoegen. 





Dit gebruiten ze zelfs als moordwapen om de keel van onschuldigen mee door te snijden.


















Ze sloegen het hoofd van babies kapot op de boom links naast het graf


Je ziet op verschilldende plekken kleding uit de grond omhoog komen van slachtoffers


Het doet je al bij al wel veel, de geschiedenis van Cambodja. Je merkt echt dat ze nog steeds aan een wederopbouw van het land werken. De studenten deden ook enorm hun best en waren bijzonder respectvol naar mij toe. Altijd de handjes samen en een kleine buiging. Als ze me aanspraken was het altijd met 'teacher'. De mannen giechelden en de vrouwen waren soms zelfs te verlegen om te praten. En als ze per ongeluk door je heen praten wisten ze echt niet hoe ze het hadden. Dan duiken ze bijna letterlijk onder de tafel van schaamte hahaha! Het was wel aandoenlijk :-) Verder was het soms echt handen en voeten werk en moest ik de zinnen zo simpel en kort mogelijk maken anders begrepen ze me echt niet. Al bij al ben ik zeker zeer tevreden over alles! Het was een leerzame tijd en ik kijk er met een voldaan gevoel op terug :-) Dit had ik voor geen goud willen missen!
Louise heeft zelfs besloten om nog een extra maand te blijven, dus dat is wel tof! :-) Louise was a gift from heaven. Ik had het nooit alleen gekund, dus super dat ze erbij was. En het was natuurlijk met z'n tween ook veel leuker dan alleen. We zijn samen in de meest idiote en mooie situaties beland. Zoals afgelopen donderdag toen we op stap gingen. We zijn 's avonds lukraak op zoek gegaan naar een tent waar we lekker konden dansen en we belanden ergens in de middle of nowhere in een super vette tent met alleen maar Cambodjaanse mensen. Toen we binnen kwamen werden we als beroemdheden onthaald hahaha! De mensen klapten, zwaaiden en riepen naar ons. Vervolgens stormden zo ongeveer alle aanwezige obers op ons af om ons te helpen en om de beurt kwamen er mensen naast ons zitten om te (alweer) giechelen of te proosten. Binnen 30 seconden wisten alle aanweizgen dat we er waren haha! Maar goed, praten lukt niet echt met ze, maar gelukkig spreken we allemaal in ieder geval 1 taal en dat is....je raad het al...dansen!! Dus we hebben het erg naar onze zin gehad!












Overmorgen pak ik heeeeel vroeg in de ochtend de bus naar Bangkok. Ik denk dat ik nog even het Grand Palace ga bekijken (die heb ik bewaard) en verder lekker een gezichtbehandeling, nageltjes, je kent het wel: een lekkere tuthola dag! Vrijdag vlieg ik naar Australie. Ik ben TOTAAAL NIET voorbereid. Ik heb nog helemaal NIETS geregeld. Alleen het ticket. Dus ik zie wel hoe dat allemaal gaat.

NO WORRIES! :D

Liefs uit Phnom Penh!
Marije