donderdag 3 mei 2012

Cambodja deel 1

Hi allemaal!

Allereerst: ik heb enorm veel problemen in Cambodja met foto's uploaden. Niets schiet hier op. De mooiste plaatjes missen helaas, die moet ik een andere keer zien te uploaden. Verder hebben Cambodjaanse mensen de neiging om veel en hard te schreeuwen, ook in internetcafe's. En daar krijg je koppijn van, geloof mij. Dus lang heb ik het niet volgehouden in deze toko. Toch hoop ik dat jullie ook nu weer een goed beeld krijgen van wat ik hier allemaal uitgevreten heb en de blog met plezier lezen.

Op 4-5-2012 heb ik onderstaand geschreven.
Na een korte vlucht van maar een uurtje en een heerlijke lasagne aan boord verder landde ik vanuit Bangkok in Phnom Penh. Ik werd opgehaald van het vliegveld door de vrouw van de eigenaar van het hostel waar ik verbleef. Ze had een A-4tje over een reling gehangen waar mijn naam op stond en ze had een baby in haar armen van drie maanden , een zieke baby wel te verstaan, dus ik voelde me bij aankomst gelijk al lullig. Ik had de pick-up aangevraagd via e-mail. Maar goed, dit kon ik ook niet weten.


In de tuktuk naar het hostel

De rit naar het hostel duurde ongeveer een half uur. Phnom Penh is een drukke stad. Heel veel auto's en brommers. En ook nu weer veel vieze uitlaatgassen, dus dat viel een beetje tegen. Ze rijden wel veel langzamer in Phnom Penh dan in Bangkok, dus dat is wel fijn :-)

Dorm in Phnom Penh
Krantje lezen, WTF! ;-)

Aangekomen bij het hostel werd mij door meerdere mensen verteld dat ik absoluut niet met een tas over straat moest gaan 's avonds omdat ik dan kans liep beroofd te worden. Een aantal jaren geleden is er een Frans meisje van een brommer afgetrokken, iemand probeerde haar tas te jatten. Ze is hierdoor onder een auto gekomen en overleden. En ze had niet eens veel bij zich bleek later ook nog eens. Backpackers hebben zelden veel bij zich. Na dit gehoord te hebben kreeg ik meer en meer de balen van deze stad: ik ga er immers 4 weken wonen. Ik voelde me er totaal niet veilig toen ik 's avonds even aan de wandel ging.

De volgende ochtend had ik afgesproken met Wilco en Frida, de leiders van COLT. Het was een hele klus om de tuktuk-driver uit te leggen hoe hij bij hun huis moest komen. De meeste chauffeurs weten de weg totaal niet goed in Phnom Penh. Hetzelfde geldt voor Bangkok. Gelukkig hoefde ik hem niet zelf uit te leggen hoe hij er moest komen, aangezien ik ook geen idee had, maar deed Frida dat over de telefoon.
Aangekomen bij COLT hebben we even kennis gemaakt en zijn we een rondje gelopen door het opvangtehuis en door het schooltje. Ziet er allebei dikke prima uit en de kids zijn tot nu toe erg lief. Ik was al helemaal blij verrast toen ik het huisje te zien kreeg waar ik in die 4 weken zal verblijven: super relax en groot! Tv met dvd-speler erbij, heel veel dvd's, veel Nederlandse boeken (ook precies het genre wat ik leuk vind) en ga zo nog maar even door. Niets te klagen! Verder vertelde Frida me dat Phnom Penh helemaal niet crimineel is en dit heeft me alweer wat gerust gesteld. 

's Avond ben ik lekker op tijd het bed in geklapt en de volgende dag heb ik de bus genomen naar Battambang. Een rit van 6 uur. De bus was prima, het uitzicht was prima, de mensen waren prima (ik was de enige buitenlander in de bus overigens), maar OMG, was die tv met Cambodjaanse muziek met video-clips 6 uur lang even een partij vervelend!!! Die tv met al z'n herrie heeft die 6 uur aardig weten te verzieken. Normaal is dit probleem makkelijk op te lossen met een mp3-speler, maar laat die van mij het nou net begeven hebben...ik heb op den duur letterlijk de haren uit mijn hoofd getrokken! Gelukkig werd de muziek op den duur onderbroken door een soort van comedie-film. Ik begreep er uiteraard helemaal niets van, maar alle Cambodjaanse mensen in de bus waren zo aan het schaterlachen dat ik er zelf ook om moest lachen. Een fijne goedmaker dus :-)


Lekker eitje pellen in de bus
De dag na aankomst heb ik samen met een Belgisch meisje (alweeeeer) een tuktuk gepakt. Ik kan niet meer bijhouden hoeveel tutuks ik inmiddels heb genomen, een stuk of 50 waarschijnlijk. We zijn naar de beroemde Bamboo Train gegaan. Dit is een minitreintje die van, je raad het al, bamboo gemaakt is. Moeilijk uit te leggen hoe dat er verder uit ziet, maar dat zie je op onderstaande foto's wel. Dat treintje ging aardig hard overigens, het was een hele leuke ervaring! We hebben een stop gemaakt in een klein dorpje waar we werden opgewacht door een paar kinderen die ons graag wilde rondleiden. Ook maakten ze 'sieraden' van planten en bladeren (zie foto's).












Na de bamboo train zijn we naar Wat Banan gegaan, een hele oude tempel. Had niet echt gehoeven. Op de terug weg zijn we nog langs een heel oud huis gegaan, ook niet erg boeiend, en hebben we nog enorme vleermuizen gespot die in een boom hingen, dat laatste was wel leuk! Onze tuktuk-driver heeft een aantal grote stokken tegen de boom aan gelazerd zodat de vleermuizen alle kanten op vlogen. Dit zorgde voor een spectaculair gezicht! Ik heb in mijn leven nog nooit zulke grote vleermuizen gezien! Verder zijn we nog even snel bij wat velden met pepers, pinda's en een wijnboer gestopt.
Het begon inmiddels enorm heet te worden en dat kan je echt niet meer functioneren, dus 's middags ben ik even gaan liggen en om half 4 ben ik door een andere tuktuk-driver opgehaald om naar de Killing Caves te gaan.


On the road!

Trouwerij









Wat Banan





Wijnboer (deze plek was prachtig!)



 Toen ik eenmaal bij de Killing Caves was aangekomen bood weer een andere jongen van rond de 16-17 jaar me aan om voor 4 dollar achterop zijn brommertje te klimmen en me rond te leiden, het is namelijk een aardige klim. Hij heeft me enorm veel laten zien en verteld. Zoals sommigen van jullie misschien weten heeft Cambodja een triest verleden. Zo'n 40 jaar geleden hebben er enorme massamoorden plaatsgevonden. Dit gebeurde door het hele land heen. Onder het regime van de Pol Pot hebben de Kmer Rouge een derde van de Cambodjaanse bevolking vermoord. Ook in Battambang. In de Killing Caves zijn enorm veel volwassenen en kinderen op brute wijze vermoord en in de grotten gegooid. Deze grotten heb ik dus bezocht. Het was een beetje grauw weer toen ik daar aankwam en de grotten roken raar en waren kil. Alsof de dood er echt om je heen ging. Ze hebben, zoals je op de foto's kan zien, de resten van de lichamen verzameld en in een soort herdenkingskist gelegd, ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ik kon niet goed in de kist kijken doordat het zo donker was, maar toen ik mijn camera erop gericht hield met flits erop zag ik exact in een paar flitsen wat je op onderstaande foto ziet. Ik heb lang getwijfeld of ik deze foto wel op mijn blog moest zetten, maar ik heb besloten het toch maar wel te doen. Wat er in Cambodja gebeurd is, is geen geheim. Het viel me op hoeveel kinderskeletten ertussen zaten, heel triest en naar.


Grot waar de kinderen in werden gegooid



 Naast de nare grotten zijn er ook enorm mooie grotten te zien in de Killing Caves. Cambodja is echt schitterend. Het is alsof je door een film loopt: magisch, uniek, prachtig.









Als afsluiter van de rondleiding nam hij me nog mee naar de uitgang van een vleermuizengrot. Elke dag vliegen ze op (bijna) exact dezelfde tijd uit: miljoenen tegelijk! We hebben ongeveer 20 minuten gewacht voor dat ze uitvlogen, het had namelijk een beetje geregend en vleermuizen houden niet zo van regen. Het was alsof je op een grote show zat te wachten: af en toe zag je 1 of 2 vleermuizen heen en weer vliegen in de grot. Het was alsof je in een theaterzaal zat en wachtte tot het doek open zou gaan en het spektakel zou beginnen. En dat het spectaculair was hebben ze bevestigd: ineens waren ze daar: echt veeeeeeel!! Het duurde ongeveer een uur voordat ze allemaal uitgevlogen waren. En het ging maar achter elkaar door! Toen we even later met de tuktuk terug naar de stad reden zag je boven de velden hele zwermen vleermuizen in de verte vliegen: als zwarte vegen in de lucht. Fantastisch!







De volgende ochtend heb ik de bus gepakt naar Siem Riep om uitgebreid Angkor Wat te bekijken. Dit is de plek waar ik het meest naar heb uitgezien van mijn reis door Azie. Ik koop vanmiddag een 3 daagse pas aangezien ik echt alles gezien wil hebben.

Toen ik gister overigens de tuktuk pakte vanaf mijn hostel om naar het busstation te gaan om hier te komen, klom er nog een ander meisje bij me in de tuktuk die ook naar Siem Riep ging: Louise uit Australie. Eenmaal aangekomen bij ons hostel (ze zit toevallig in hetzelfde hostel als ik) besloten we even te gaan relaxen op het dakterras. Ze vertelde me toen dat ze graag Engels wil geven in Azie. Ik vertele haar over mijn plannen en over het feit dat we leraren tekort komen. Ze was dolenthousiast en besloot gelijk Frida te bellen. Ook Frida was enthousiast dus deze knoop was snel doorgehakt: Louise komt me 4 weken lang helpen in Phnom Penh en bij me in huis wonen! Dus dat is super! Problem solved :-)

In de bus van Battambang naar Siem Reap stopten we onderweg overigens ook nog ergens om even wat te eten. Ze verkopen de raarste gefrituurde ongediertes hier. Eenmaal terug in de bus bood een dame naast me mij een 'snack'aan. Uit beleefdheid pakte ik een 'snackje' uit het zakje...dat had ik nooit moeten doen. Ik begon het brok vlees en beetje uit elkaar te trekken en daadwerkelijk in mijn mond te stoppen. Toen ik na een paar mini hapjes beter keek zag ik dat het een vogel was! Een sparrow, zoals ze dat hier noemen. Mijn eetlust was gelijk verdwenen. Ondertussen zaten allerlei Cambodjanen me aan te kijken. Ik deed alsof het diertje me aanviel. Ze begonnen allemaal erg hard te lachen. Mijn eetlust werd er helaas niet beter op. Toen ze zag dat ik wat moeilijk keek gaf ze me een minizakje met suiker erin...ze dippen hun sparrows graag in suiker. Ik had ondertussen ook nog een oud zakje in mijn tas zitten van de suikerdonuts die ik die ochtend had gehad. Ik besloot dit zakje maar even als afvalzakje te gebruiken, maar zei tegen haar dat ik het lekker vond om hem even in suiker te dippen en dat ik hem later zou opeten. 4 uur later, toen ik met Louise op het takterras van ons hostel zat, haalde ik het zakje weer uit mijn tas om het aan haar te laten zien. Er vlogen gelijk mensen op af en lieten allemaal hun afgrijzen blijken. Ook een medewerker van de bar kwam even een kijkje nemen. Zijn gezichtsuitdrukking was echter anders. Die had wel zin in een happie...hij nam hem mee naar de bar, in de eerste instantie dacht ik dat hij het zakje weg zou gooien, maar nee hoor. Toen ik namelijk even later over mijn schouder keek, stond hij het hele kreng met veel plezier weg te werken. Hij was zo gelukkig! Echt super mooi! Die vrouw uit de bus moest eens weten wat dat ene snackje uit haar zakje teweeg heeft gebracht.

Geschreven op 6 mei
Onder het motto: zo veel mogelijk nieuwe dingen proberen, want alles is hier toch super goedkoop, heb ik inmiddels krokodil gegeten en mijn poten in een aquarium gehangen...het was verschrikkelijk hahaha! Ik had serieus een aquarium met kleinere vissen uit moeten kiezen, deze waren veel te groot. Ik had het na 3 minuten wel gezien. Mijn voeten zijn ook een beetje overgevoelig...en ik ben gewoon een beetje een scheiterd. Krokodil smaak smaakt overigens gewoon naar kip, taaie kip. De rest van de groep heeft diezelfde avond ook struisvogel en kikker poten gegeten. Daarvoor heb ik toch maar bedankt. Slangen hadden ze die avond (helaas) niet, anders hadden we dat ook wel geprobeerd...Zoals je op de foto kan zien bereiden we het vlees zelf. Ik had overigens gewoon spagetti besteld, ik had namelijk enorme honger. Af en toe probeerde ik eens een hapje van alle malle dieren die Louise, Juliette en Seung aan het bereiden waren haha.

Krokodillen, struisvogels en kikkerpoten bakken



 Er lopen hier overigens enorm veel zwerkinderen rond. Maar dan ook echt enorm veel. Gisteravond kwam er een meisje van ongeveer 8 jaar naar me toe gelopen met in haar linker arm een baby van zo'n, ik schat, 3 maanden. In de andere hand had ze een flesje vast. Ze vroeg me om melk voor het kind te kopen. Het kind oogde eerder dood dan levend. Ik heb zijn hartslag zelfs nog gecontroleerd. Hij had ook allemaal nare uitslag in zijn gezicht. Ik kon geen nee zeggen. Het meisje pakte me bij de hand en trok me een supermarkt in. Baby voeding is hier duur, het koste me 12 US dollar. Het viel me op dat de man die achter de kassa stond zich lullig voelde en ik begon het gevoel te krijgen dat er iets niet klopte. Eigelijk heb je dat gevoel altijd een beetje als er een zwerver op je af komt. Wat moet je wel of niet geloven...? Lastig...Wat een feit was, is dat deze baby op idiote tijdstippen door een kind van 7 wordt rondgezeuld en dat het kind er ziek uit zag. Het meisje ging er als een dolle vandoor met de babyvoeding nadat ik had afgerekend. Op dat moment kwam er een ander klein kind op me af die me vertelde dat het meisje een leugenaar was. "Ze brengt de babyvoeding morgen terug naar de winkel..." Vul de rest maar in. Ik ben er dus volledig ingestonken...

Geschreven op 10 mei
Ik ben tijdens mijn reis nog niet eerder zo lang op 1 plek geweest als in Siem Reap. Het was van het begin af aan super gezellig in het hostel en uiteraard hadden we daarnaast Angkor Wat. Verder was de stad Siem Reap zelf ook verrassend leuk! De leukste stad tot nu toe. Een perfecte balans van eigenlijk alles.
Op de dag na aankomst hebben we om 17:00 's middags onze 3 daagse passen gehaald. Deze heb ik samen met Louise (AUS), Seung (US) en Juliette (NL) gehaald. Als je namelijk na 17u je pas haalt, gaat hij de volgende dag pas in. We besloten nog even 1 tempel te bekijken en een zonsondergang mee te pakken...evenals HONDERDEN ander toeristen. Daar kwam bij dat 3 van de 4 van ons maar de tempel in kwamen omdat het sluitingstijd was, erg lullig. Een slappe aftrap, maar gelukkig werd dit compleet goed gemaakt in de dagen die volgden.

De dag erna zijn we om 5 uur 's ochtends opgehaald door een tuktuk. Ons plan was om de hele dag tempels te gaan bekijken. We hadden de temperatuur en de energie die het zou kosten gruwelijk onderschat. Daarnaast had Louise niet geslapen, die was in 1 keer door gegaan van de bar recht de tuktuk in en hadden Juliette en ik ook maar zo'n 2,5 uur slaap gehad. Zo gaat het elke keer bij iedereen, het hostel was echt veel te gezellig! Een grote familie. Seung was ook in 1 keer doorgegaan, maar die haalde het niet tot de tuktuk, die vond zijn bed toch aangenamer op het eind. Hahaha! Verder zou er nog een Australische jongen mee, maar die kon ons niet vinden. Die had op het dakterras zitten wachten op ons (vanaf kwart over 4, hij had geen wekker) in plaats van in de lobby beneden. Lekkere chaos dus om 5 uur 's ochtends haha!

Het was een fantastische ochtend! Wat heeft Angkor Wat veel te bieden! Het is alsof je door een Indiana Jones film loopt. De film The Tomb Raider met Angelina Jolie is hier overigens ook opgenomen. En wel bij een van de meest beroemde plekjes van Ankor Wat (zie foto's). De tweede filmset die ik dus inmiddels heb bezocht. Het was een prachtige plek. Het hele bijzondere is ook dat je in het echt ook overal witte vlinders ziet vliegen in Angkor Wat, net als in de film. Het is er onwerkelijk, magisch, prachtig. Sommige tempels zijn zo groot, dat je er bijna in kan verdwalen, heerlijk. En het aantal toeristen viel ook enorm mee, het grootste deel van de tijd had je het gevoel alsof je er de enige was. Maar echt de moeite waard dus om naartoe te gaan. Moeilijk te beschrijven hoe schitterende die ruines zijn, die door de natuur lijken te worden opgeeist...

Tomb Raider Temple




























De volgende dag ben ik tegen het einde van de middag met de Australische jongen naar een stel tempels gegaan die wat verder van Angkor Wat liggen, was niet veel aan. Ik had al zo veel moois gezien dat het moeilijk te evenaren was. Het was echter wel even lekker om uit het hostel te zijn.

We besloten ons volgende bezoek aan Angkor Wat per fiets te doen. Ik vond het heerlijk! We vertrokken tegen 7 uur 's ochtend richting de tempels. (Louise, Juliette en ik). Op deze dag hebben we de grootste tempels bezocht. We wanted to save the best for last ;-)
Over Angkor Wat zelf hebben we zo'n twee uur gedaan. We waren niet vooruit te branden na die fietstocht haha! We hebben de andere tempel ook uitgebreid bekeken en toen zijn we wat gaan eten. Na het eten kregen we uiteraard een after dinner dip en besloten we terug te gaan naast het hostel. We waren alle drie erg blij met dit besluit want we waren helemaal af! We hebben zelfs gepauzeerd onderweg, terwijl het echt zo ver niet is...We hadden alle drie last van enorme zadelpijn. Echt waar: een paar weken niet fietsen en je bent niets meer gewend!
Ik kijk met een zeer voldaan gevoel terug op Angkor Wat :-)



Onderstaande foto's zijn gemaakt door Julliette van Oorschot en mogen niet gekopieerd worden. Als je benieuwd bent naar meer foto's van haar kan je onder elke foto die door haar geschoten is een link vinden naar haar webiste. 

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545 - spelende kinderen in het water bij Angkor Wat

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545

http://hyperjulia.com/?p=5545


Geschreven op 12 mei
Na 6 dagen Siem Reap hadden Louise en ik het wel gezien, maar we hadden allebei niet echt een idee waar we daarna heen wilden. Ik had uiteindelijk een busticket naar Phnom Penh geboekt om vanaf daar verder te kijken wat ik zou gaan doen. Ze besloot ook mee te gaan. Ik had ook al een hostel geboekt, maar heb het nooit tot dat hostel gehaald aangezien Wilco en Frida me belden en me vertelden dat ze al op vakantie waren en ik dus liever vast het huisje in ging samen met Louise. Een hele goede keus aangezien ik die avond nogal ziek werd. Ik voelde het al een beetje aankomen: slaap tekort, veel te koud in de bus, regen en wind in the tuktuk...ja, dan word ik ziek. Ik heb de hele nacht innig de plee omhelst, bleh! Gelukkig ging het de volgende dag alweer stukken beter. We zijn twee dagen in Phnom Penh gebleven en besloten toen dat we allebei wel weer toe waren aan het strand en zijn naar Sihanoukvill afgereisd.

Het is wel grappig hoe Louise reist: ze plant helemaal niets en doet werkelijkwaar alles op het laatste moment. Ik ben normaal gesproken best wel geordend in mijn planning en regel alles op tijd. Maar ik pas me nu ook een beetje aan aan haar stijl merk ik. Zo zijn we bijvoorbeeld op de gok met de tuktuk naar het busstation in Phnom Penh gegaan in de hoop dat we een busticket zouden kunnen krijgen op een schier tijdstip naar Sihanoukvill. We kwamen er om exact half 3 's middags aan en het bleek dat exact om half 3 's middags een bus naar Sihanoukvill ging. Gelukkig vertrekken dus bussen vaak een beetje te laat en waren er toevallig nog twee plekken over in de bus!! Als we deze gemist hadden, hadden we twee uur kunnen wachten op het busstation...
We hadden de meest verrotte stoelen gekregen van de hele bus, alles kraakte en we konden de stoelen niet eens recht overeind zetten. Na de pauze presteerde een stel monikken het zelfs om onze stoelen in te pikken! Dat geloof je toch niet! Louise vond dat we de rest van de rit wel konden staan, maar daar had ik totaal geen oren naar. Ik stelde voor om in de basement van de bus te gaan liggen en dat hebben we gedaan...tussen de rotzooi en de backpacks. Lag heerlijk! Wel een beetje link natuurlijk, maar goed. Hebben we dat ook weer meegemaakt..

Aangekomen in Sihanoukvill (een rit van bijna 6 uur, terwijl ik dacht dat het 3 uur zou zijn...!) vonden we al vrij vlot een hostel waar we terecht konden en sindsdien hebben we er al een super leuke tijd op zitten hier. Loads and loads of super nice people! Super mooie feestjes, heerlijke gesprekken en etentjes met onze hostelgenootjes en ga zo maar door. Gisteravond zijn we bijvoorbeeld met z'n zevenen (twee nederlandse jongens, 3 amerikaanse jongens, louise en ik) uit eten geweest aan het strand in een visrestaurant. Dat was zo ontzettend lekker en het uizicht was niet te beschrijven, zo mooi. Het lukt me verdarre niet om daar de foto's nu van te uploaden. Misschien later.
Verder hadden de Cambodjaanse mensen vakantie en velen trokken naar Sihanoukvill. Op het strand was het dus extra prachtig en gezellig omdat iedereen vrolijk was en omdat er constant vuurwerk werk afgestoken vanaf de branding. Echt, je had erbij moeten zijn. Super mooie avonden gehad daar!
Verder heb weer eens allerlei nieuwe visjes uitgeprobeerd en was ik dus helemaal in mijn elementje. Life is good! 
We weten nog niet tot wanneer we blijven, maar de 16e moeten we beginnen in het weeshuis, dus tegen die tijd zijn we zowieso terug in Phnom Penh. Louise en ik zijn er allebei wel aan toe om even een poosje aan het werk te gaan en even ergens wat langer te zijn. Er zijn inmiddels ook aardig wat mensen die ons graag willen opzoeken daar, dus er zal mogelijk een redelijke aanloop van backpackers zijn. We zien wel hoe het loopt.











Geschreven op 15 mei
Inmiddels zijn Louise en ik weer terug in Phnom Penh. Ik ben overigens ook nog op Bamboo Island geweest in Sihanoukvill. Dat was schitterend! Alleen een beetje sneu dat de Cambodjanen niet zulke goeie zeebenen hadden. Er gingen zo ontzettend veel mensen over hun nek! Niet te doen! Verder was de boot veel te vol geladen met mensen en dreigde hij daardwerkelijk om te donderen. Er werd op den duur nadrukkelijk gezegd dat er mensen naar beneden moesten vanaf het bovenste dek anders zou het gedaan zijn hahaha pfff....moet er niet aan denken om met dat bakbeest omver te gaan...plus al die kostende mensen...










De terugreis verliep ook niet geheel vlekkenloos. Zo had ik - voor de tweede keer - het adres van ons huisje niet opgeschreven en was het dus lastig om er te komen aangezien we geen enkele tuktuk-driver konden uitleggen waar we heen moesten. Ook nam onze vaste tuktuk-driver Boreit niet op. Normaal bel ik hem. Verder waren we ook nog eens op een plek gedropt door de bus waarvan niemand ons kon vertellen waar we waren en de regen kwam MET BAKKEN uit de hemel gesodekletterd. Het regenseizoen is inmiddels begonnen hier in Cambodja. Regen, regen en nog eens regen. Het houdt maar niet op en het gaat nog lekker 6 maanden zo door...accepteren en doorgaan!
Ik bedacht me dat de eigenaar van een hostel waar ik eerder in Phnom Penh had geslapen me eerder met dit probleem had geholpen. Hij had het nummer wel van de tuktuk-driver die me ook een keer naar huis heeft gebracht. Dit plan werkte! Wel jammer dat de tuktuk een lekke band kreeg en we vrij vlot weer in de regen stranden. Maar goed, uiteindelijk zijn we veilig en gezond aangekomen op plek van bestemming en daar gaat het om!



Vandaag zijn Louise en ik naar de Russische Markt geweest om nette kleren te kopen voor het lesgeven. Alles over de schouders en tot over de knieen...en dat had ik uiteraard niet in mijn collectie. We zijn allebei geslaagd en morgen kunnen we dan toch eindelijk beginnen in het weeshuis. We zijn allebei erg benieuwd en hebben er wel zin in. Uiteraard zien we ook nu alweer uit naar het weekend als we kunnen doen wat we willen. En het mooie is dus dat vrije tijd ineens twee keer zo leuk is!

Dat was hem weer!
Bedankt voor al jullie leuke en lieve berichten via facebook! Ik denk veel aan jullie! 10 Maanden is denk ik een hele trek, maar ik ben nog steeds erg blij met de stap die ik heb gemaakt. Het voelt alsof ik alle mensen die ik tot nu toe heb ontmoet ook echt moest ontmoeten. Het voelt allemaal een beetje als een tweede thuis hier. En ik leer zo ontzettend veel! Het is tot nu toe al een prachige reis geweest en een waar avontuur. Het is bizar in hoeveel idiote, grappige en prachtige situaties ik al beland ben. Dat Cambodja ook een heerlijk land is heb ik gezien (en geproefd). De mensen lachen enorm veel, zijn vriendelijk en kunnen vis bereiden als een malle! Heerlijk!

Liefs uit Phnom Penh!